Brunilda Lala

Ka kaluar kohë shumë dhe ato pak fjalë tuat që i mbaj mend tingëllojnë si zhurma e një kasete të vjetër regjistrimi. Ka kaluar kohë e shikimeve tua u është zbehur imazhi në vegimet e mia.

Nuk ka më “mirupafshim” me gjysëm dëshire, nuk ka më biseda të pafundme e shikime pa fjalë të gjata.

Sot isha vetëm unë, me mozaikun e kujtimeve që rëndonin shumë por linin shije të ëmbël në mua, duke hapur rrugë që mendja zor se mund ti kundërshtojë, e ashtu duke u dridhur e lashë veten të vijë te ty.

Ne meritonim të ishim të lumtur!

Kishte dhe shumë mëngjese me diell plot që nuk ishin shijuar siç duhet, kishte akoma pranverë pa prekur me shpirt e perëndime të arta pa pritur me orë të gjata.

E meritoja një biletë me ty, me një ikje pa kthim, drejt lumturisë për të cilën flitet shumë e tentojmë ta prekim sadopak çdo ditë. Kishte premtime pafund në sirtare që prisnin të përmbusheshin por tashmë vetëm pluhuri rëndon në to, e ato vetē e kanë humbur peshën.

Diku, nëpër rrugët e shkelura bashkë do më kujtosh sesi lumturinë e kisha sjell tek ty, se si ti ja kishe hapur krahët e mezi e lije të ikte, diku do mendosh që e meritonim të ecnim gjatë bashkë, të preknim yjet dhe qiellin që e donim shumë ta shihnim nën shi dhe nën ylber.

Nuk kishte kaluar shumë kohë, por koha kishte mbledhur kujtime që rëndonin fort e si për inat mi kishte hedhur para zemrës për të më dëshmuar dhe njëherë se sa shumë kisha dhuruar nga shpirti, sesa shumë kisha pritur nga ty, sesa fjalë ti kisha falur pa menduar e sa kohë vetes i kisha mohuar për të qenë e lumtur.

U gjenda vetëm dhe njëherë, me jetën time që e ruaj si një grusht letrash të thërrmuara në xhep dhe me fjalët që më buçisnin në vesh.

E paskëm merituar pakëz lumturi!

Ndonjëherë më kaplon mërzia e me veten mendoj se si nuk dita kurrë të vjedh tepër nga prania jote pranë meje, se si nuk dita ta mbush zemrën plot dhe për ditët kur pranë stë kisha. E më mjafton kaq pak e të ndihem naive e në të njëjtën kohë e dobët për të mos e lënë zemrën të endet drejt teje.

Nuk e di si e mbush kohën ti, nuk e di sa fjalë i ke hedhur në letër, nuk e di as çfarë mendon tek buzëqesh e gotën e sjell afër vetes! Sonte nuk dua të jem e fortë përballë teje, sonte dua edhe unë, si ty, të më dehin mendimet e fjalēt që me veten i thurim nëpër rreshta e hahemi që ti flakim në zjarrin që si për inat kërcet fort në oxhak.

Sonte nuk dua t’ia di as për lëvizjen e parë në kërcimin tonë të preferuar, sonte po ta lë ty! Sonte nuk kam ndërmend as të flas një fjalë me ty, nuk kam ndërmend të rinis dhe njëherë magjinë që ka filluar të ndihet pak e nga pak!

Le të flasin yjet sonte!

E nëpër melodinë e ndierë në ajër dua të më lësh njëherë të zotëroj kështjellën tënde të mendimeve, të depërtoj ndër shikimin tënd që me sy të pikturoj qiell, dua të më lësh të ndiej se si ndien ti kur më ke pranë, që në shpirtin tim të ruaj diell.

Sonte dua që të mos fshihem as nga hëna e as nga vetja.

Sonte të tē ndiej qenka pak!

Në momentet e tua më spontane, kur mendja është kudo dhe gjithçka të ka marrë qetësinë, kur askush nuk ta ka shkitur një fjalë të ëmbël nga goja, kur asnjë buzëqeshje stë ka zbutur akoma fytyrën tënde tënde të bukur, aty ndalo dhe mendo. Diku, është dikush që shpirti yt i fal të bukurën!

Në 1000 sekonda të ditës, kur rrezet të kanë zënë sytë, kur qiellit ja ke vjedhur kaltërsinë e ashtu pa mendje ke fotografuar një perëndim të gjatë, aty më gjej, e më mbaj!

Në mëngjesin tënd të rradhës përpara se ti hedhësh një sy botës përqark, dhe sheqerin ta tretësh lehtë ne filxhanin tënd, kujtohu, se sa diell i fal ti jetës sime. Kujtohu se sa netë më ke përcjellë me mendje e sa netë të mira mi ke uruar me zemër. Kujtohu se sa fjalë plot bukuri mi ke falur nga shpirti.

Për një moment mendo, se sa dritë shpirti yt i fal shpirtit tim, se sa diell e bën mëngjesin tim kur befas më kalon nëpër mendje, se sa peng e mban zemrën kur sytë ngecin në shikime!

Në ditët e tua më mbaj në mendje, si mendimin më të ëmbēl tëndin, si prekjen më të butë të zemrës, si buzëqeshjen e fshehtë që nata ta vjedh në errësirën e saj tek hënën e sheh gjatë!

Mos harro, diku, është dikush që i fal të bukurën shpirtit tënd!

Ti je më shumë se 1000 ndjenja të bëra në një!

Ti kapërcen dhe kufijtë e mendimit që zë në mua gjatë ditës sime që gumëzhin nga qindra zëra.

Ti je një fragment i pashoq, që mbush hapësirat më boshe të shpirtit e ashtu si i pafajshëm lë gjurmë për të mbërritur të nesërmen me një pretekst qëndrimi për më gjatë.

Ti je një zgjim i paharruar mëngjesi me diellin që vret ëmbël dhe me aromë pemësh të vjetra që krijojnë tablo të paprekura me sy më parë!

Në një ditë të zakonshme të lodhshme je gjithmonë aty për të më ftuar diku larg zhurmës së ditës. Ti je edhe atëherë kur e mohoj me mendje nisjen diku me ty duke më tërhequr mbas vetes si magnet!

Është e kotë të ikim nga njëri – tjetri, në mos ne rrugën do ta gjejnë zemrat tona, zor se rrinë larg.

Në mbrëmjet e qeta dhe të gjata të vjeshtës sime je kthyer gota e preferuar që e pi me fund, e ajo vetëm mendjen s’ma merr por shpirtin, siç bën gjithmonë!

Në rrugët tona të bukura më të gjata mbetesh kënga e preferuar imja që do ta këndoj gjithmonë me zë të lartë! Edhe kur asgjë të mos ketë mbetur në fund të ditës për tu thënë, ti mos harro, jam gjithmonē aty, me ty pranë, për të mbetur momenti i preferuar i ditës tënde. Në 1000 ndjenja të bëra bashkë ti je shumë më shumë. Ti je thjesht e diela ime plot diell diku shumë larg!

E ndiej shpirtin në ajër dhe nuk mbaj mend kur ka qenë hera e fundit që kam frymuar pa mendimin për ty! Nuk di më as se si është të zgjohem pa ty, të ëndërroj pa ty e të mos shkruaj për ty!

E kam zemrën plot për ty, e më thyhet kur stë kam pranë. Më mbaj dhe mos më fal pafund premtime, i merr era, thjesht më shih në sy e aty marr një premtim jetësor, atë të shpirtrave tonë bashkë.

I kam ndezur yjet në zemër e kam shuar çdo dritë tjetër përreth e jam nisur e verbër drej teje. I kapërceva të gjitha muret e zemrës sime dhe të erdha pranë e dorën ta shtrëngova fort! E tu luta, me heshtjen time që flet më tepër se unë, që fal ndjenjë më tepër se çdo poezi, që të më mos më lije të ikja, për asnjë çast, për asnjë ditë, për asnjë jetë.

Më mbaj!

Kam frikë ti shemb kështjellat e mia që i ngrita me ty, ua kam hapur dyert e i kam mbushur plot lule, plot ëndrra. Kam frikë tiua kthej kurrizin e ti lë dhe njëherë vetëm!

Ndaj mos ma lësho dorën. Si tani. Le ta shohim bashkë gjithmonë qiellin, le ta ndiejmë përherë diellin e në shi të kërcejmë këngën tonë!

Më mbaj! Mos më lër vetëm në ajër!

Nuk ti ruaj më kujtimet, as mendimet, pikëpyetjet që i lë çdo ditë, çdo natë, çdo moment! Nuk i ngjaj më as asaj që dikur të lashë të kuptoje që isha, nuk i ngjaj më naives vetes sime.

Ndihem e zvarritur në këto kujtime që lamtumirën mezor ma shkëpusin nga klithjet e mia të pazhurmshme. Ndihem e dobët para fjalëve tua, boshe, që trazuan botën time të mbushur plot ëndrra. Ndihem e dobët të të mendoj dhe njëherë si të përfytyrova.

Ndihem e dobët përpara zemrës sime që su lodh asnjëherë duke të strehuar në ngrohtësinë e saj.

Sot të pashë sërish, nuk munda të bërtas as një fjalë edhe njëherë kur zemërimi ulëriste dhe me dhimbje hodha pas atë shikim. Ti e di, nuk jam aq e hapur…Zgjodha të largohem sërish e me vete të marr dhe njëherë mbi supe heshtjen tënde që rëndon si një parmendë dhe shpirtin ma mbyt duke më lënë njëmijë fjalë të pathëna e njëmijë faje mbi vete.

Dhe njëherë heshta dhe mendimet i mbyta me fjalët e tua të pafunda por të rrejshme, me fjalët e tua që vetëm era ti merr e ti hedh në thellësi detesh për të mi sjellur si këmbana që më rëndojnë netët.

Heshta dhe u ndieva e dobët përpara atij shikimi, edhe njëherë më shumë e stepur të të ndjek në hapa pa destinacion tuat, ndieva lodhjen në durimin tim të të tregoj mirësinë që sdoje ta njihje asnjëherë.

Nuk dua më të ti ruaj kujtimet, as mendimet dhe pikat që s’guxove asnjëherë të vendosje në dëshirat e tua, nuk dua më të më numërosh ditët e të më jetosh sekondat e mia, e frymën të ma mbazh pezull në ato fragmente ku vegimi yt më fanitet para syve.  Dua veten ta liroj nga ty.

Veç kohën a ma kthen?