Brunilda Lala

E mbaj veten për të fortë, por në heshtje jam jo më shumë se një njeri, që ka nevojë të përhumbet në mendime që mezi gjen rrugë për tu kthyer, jam njësoj me ty, që në errësirë kërkon të dorëzosh veten në lotë e supet ti mbështesësh si dëshirë për të hedhur diku peshën e tyre të rëndë.

Unë jam si ti, e fortë, por më shumë kur jam me ty.

U bë kohë që perpiqem të gjej veten diku pa ty, por është e pamundur të mos të të mendoj. U bë kohë që mendimet smë binden, e ashtu tërë kokëfortësi, kalojnë nëpër rrugica plot nuanca lulesh, mbushen plot jetë e më shpien drejt teje, fytyrës tënde.

Përnjëmend kam harruar se si duket një mëngjes plot diell përmes dritares sime, se si duket qielli herët në pranverë e hënës ti flas veç për veten. Me ty pranë, kam ikur larg në mendje, kam ikur larg aty ku askush nuk e prek dot lumturinë e kristaltë, kam ikur larg e kam pikturuar një ëndërr timen që kam kohë që e ruaj si thesar.

Edhe kur nuk të kërkoj, mos harro që unë jam me ty, edhe kur nuk të pres, mos harro që me vete të ruaj gjithmonë, ashtu siç vjedh një rreze dielli për të më ngrohur gjatë në ditët e ftohta.

Jam këtu, në krahun tënd, e nuk di si është të shoh pa ty, nuk e di si është të qesh pa ty, ka kohë që se di si është të jem pa ty!

Ka kaluar kohë shumë dhe ato pak fjalë tuat që i mbaj mend tingëllojnë si zhurma e një kasete të vjetër regjistrimi. Ka kaluar kohë e shikimeve tua u është zbehur imazhi në vegimet e mia.

Nuk ka më “mirupafshim” me gjysëm dëshire, nuk ka më biseda të pafundme e shikime pa fjalë të gjata.

Sot isha vetëm unë, me mozaikun e kujtimeve që rëndonin shumë por linin shije të ëmbël në mua, duke hapur rrugë që mendja zor se mund ti kundërshtojë, e ashtu duke u dridhur e lashë veten të vijë te ty.

Ne meritonim të ishim të lumtur!

Kishte dhe shumë mëngjese me diell plot që nuk ishin shijuar siç duhet, kishte akoma pranverë pa prekur me shpirt e perëndime të arta pa pritur me orë të gjata.

E meritoja një biletë me ty, me një ikje pa kthim, drejt lumturisë për të cilën flitet shumë e tentojmë ta prekim sadopak çdo ditë. Kishte premtime pafund në sirtare që prisnin të përmbusheshin por tashmë vetëm pluhuri rëndon në to, e ato vetē e kanë humbur peshën.

Diku, nëpër rrugët e shkelura bashkë do më kujtosh sesi lumturinë e kisha sjell tek ty, se si ti ja kishe hapur krahët e mezi e lije të ikte, diku do mendosh që e meritonim të ecnim gjatë bashkë, të preknim yjet dhe qiellin që e donim shumë ta shihnim nën shi dhe nën ylber.

Nuk kishte kaluar shumë kohë, por koha kishte mbledhur kujtime që rëndonin fort e si për inat mi kishte hedhur para zemrës për të më dëshmuar dhe njëherë se sa shumë kisha dhuruar nga shpirti, sesa shumë kisha pritur nga ty, sesa fjalë ti kisha falur pa menduar e sa kohë vetes i kisha mohuar për të qenë e lumtur.

U gjenda vetëm dhe njëherë, me jetën time që e ruaj si një grusht letrash të thërrmuara në xhep dhe me fjalët që më buçisnin në vesh.

E paskëm merituar pakëz lumturi!

Ndonjëherë më kaplon mërzia e me veten mendoj se si nuk dita kurrë të vjedh tepër nga prania jote pranë meje, se si nuk dita ta mbush zemrën plot dhe për ditët kur pranë stë kisha. E më mjafton kaq pak e të ndihem naive e në të njëjtën kohë e dobët për të mos e lënë zemrën të endet drejt teje.

Nuk e di si e mbush kohën ti, nuk e di sa fjalë i ke hedhur në letër, nuk e di as çfarë mendon tek buzëqesh e gotën e sjell afër vetes! Sonte nuk dua të jem e fortë përballë teje, sonte dua edhe unë, si ty, të më dehin mendimet e fjalēt që me veten i thurim nëpër rreshta e hahemi që ti flakim në zjarrin që si për inat kërcet fort në oxhak.

Sonte nuk dua t’ia di as për lëvizjen e parë në kërcimin tonë të preferuar, sonte po ta lë ty! Sonte nuk kam ndërmend as të flas një fjalë me ty, nuk kam ndërmend të rinis dhe njëherë magjinë që ka filluar të ndihet pak e nga pak!

Le të flasin yjet sonte!

E nëpër melodinë e ndierë në ajër dua të më lësh njëherë të zotëroj kështjellën tënde të mendimeve, të depërtoj ndër shikimin tënd që me sy të pikturoj qiell, dua të më lësh të ndiej se si ndien ti kur më ke pranë, që në shpirtin tim të ruaj diell.

Sonte dua që të mos fshihem as nga hëna e as nga vetja.

Sonte të tē ndiej qenka pak!

Në momentet e tua më spontane, kur mendja është kudo dhe gjithçka të ka marrë qetësinë, kur askush nuk ta ka shkitur një fjalë të ëmbël nga goja, kur asnjë buzëqeshje stë ka zbutur akoma fytyrën tënde tënde të bukur, aty ndalo dhe mendo. Diku, është dikush që shpirti yt i fal të bukurën!

Në 1000 sekonda të ditës, kur rrezet të kanë zënë sytë, kur qiellit ja ke vjedhur kaltërsinë e ashtu pa mendje ke fotografuar një perëndim të gjatë, aty më gjej, e më mbaj!

Në mëngjesin tënd të rradhës përpara se ti hedhësh një sy botës përqark, dhe sheqerin ta tretësh lehtë ne filxhanin tënd, kujtohu, se sa diell i fal ti jetës sime. Kujtohu se sa netë më ke përcjellë me mendje e sa netë të mira mi ke uruar me zemër. Kujtohu se sa fjalë plot bukuri mi ke falur nga shpirti.

Për një moment mendo, se sa dritë shpirti yt i fal shpirtit tim, se sa diell e bën mëngjesin tim kur befas më kalon nëpër mendje, se sa peng e mban zemrën kur sytë ngecin në shikime!

Në ditët e tua më mbaj në mendje, si mendimin më të ëmbēl tëndin, si prekjen më të butë të zemrës, si buzëqeshjen e fshehtë që nata ta vjedh në errësirën e saj tek hënën e sheh gjatë!

Mos harro, diku, është dikush që i fal të bukurën shpirtit tënd!