Si ti.

Çdo mëngjes kur kam parë diell, ndër rrezet e para kam menduar si ti, të ishim bashkë. Çdo sekondë të rrugës që e kam përshkruar kam kërkuar gjurmët e tua, kam heshtur për të dëgjuar ndoshta dhe hapat, si ti, për të shtuar disa orë bashkë, mbase dhe dorë shtrënguar. Sa herë kam nuhatur aromën e kafes kam rendur duke mbajtur frymë e me buzëqeshjen në fytyrë të kam gjetur duke më kërkuar në tavolinën tonë të preferuar, si unë.

Fiks si ti dhe unë i kam veshur sytë me ngjyra të qiellit e të maleve dhe kam heshtur për pak qetësi, si tani me ty, pranë meje, në supin tënd, duke u dhënë ngjyrë ditëve të mia.

Nuk kam mundur të të them jo asnjëherë, veç shpirtin e kam lënë të lirë të vijë drejt teje. Ti mbetesh shtëpia ime e preferuar.

Ti më bën të dua me sy mbyllur, edhe atëherë kur dritë ska përreth, edhe kur qielli është me re, e dielli nuk duket gjëkundi. Ti më bën të vallëzoj pa u lodhur, pa mu vrarë këmbët, nëpër vesën e mëngjesit, me erën që rreh lehtë në fytyrë.

Fjalët janë ndryshe për ty, nuk zënë shumë vend, janë të thjeshta por plot me shpirt midis rreshtave. Me ty jam ndryshe, nuk jam si me asnjë, me ty thjesht jam unë, dikush që kënaqet me pak diell, një copë qiell e plot me ty.

Ashtu si ti.