Nuk e di, por me ty më pëlqen të endem diku larg, nëpër rërë të pashkelur, bregut të detit, të mos ndiej asnjë zhurmë, vetëm melodinë e fjalëve tua që përplaset lehtë në dallgët e qeta, e të mos shoh asgjë, vetëm perëndimin e diellit në sytë e tu.

Nuk i ndiej më stuhitë e pafundme brenda meje, e rrugëve boshe të braktisura u bë kohë që më nuk humbas.

Ti nuk je si asnjë.

Të shoh dhe mendoj se si ndihesh ti kur më sheh tek të shoh gjatë, se si dukem kur nuk më mbetet asgjë më për të thënë, e vetëm heshtjen dëgjojmë rreth nesh. Më thuaj si arrin të më rrëmbesh pa bërë asgjë, më thuaj si më fton të arratisem e të lë çdo gjë pas.

Ti nuk më ngjan me askënd.

Ti më ngjan si një ëndërr e imja, e paprekshme që zgjat shumë pak por të mbetet në mendje, si një ëndërr mëngjesi që si fllad të përkëdhel butë e të fal shpresë me sytë drejt diellit.

Më ngjan me këngën që e këndoj gjithmonë, me veten, fjalët e saj, të rrinë bukur, dhe unë nuk gjej titull më të mirë për të se sa emrin tënd. Të shikoj dhe nuk dua ti shtoj asgjë buzëqeshjes tënde.

Ti ngjan si një ëndërr vere e gjatë nga e cila nuk dua të zgjohem.

June 16, 2020

• Lirike

written by brunildas