Mos u mundo të mbledhësh pjesë të thyera e të krisura, më beso të fundit i mblodha unë, u mundova si gjithmonë të mos lë pengesa, të mos vritesh me to, mbetesh sërish me rëndësi për mua, ka akoma shumë nga unë në ty.
Më beso, tashmë nuk ka mbetur asgjë. Mund të ecësh qetë, edhe në ato vende ku dikur zgjidhje të ecje me kujdes, tanimë mundesh të rrish pa frikë, të ecësh dhe në errësirë, tanimë ska asgjë aty.
Në ato pak vende që ishim bashkë mblodha të gjitha kujtimet e ika, si gjithmonë nuk bëra zhurmë, zgjodha të të lija vetëm, të kurseva disa mundime fjalësh të pafajshme tuat.
E në këtë natë të zymtë, për herë të parë kuptova veten, sa lodhje kisha përjetuar për të të kuptuar ty.
Do të të mungoj e do të më kujtosh, në çdo mëngjes kur të jesh duke pirë kafen përballë rrugës që zien nga zhurmat, mbështetur anash xhamit e në shpirt vrarë nga heshtja e mureve bosh nga kujtimet tona.
Do ndiesh trishtim e shpirti do të të lërë shije të hidhur, shije që më falje mua dikur…
Do të duash të nisesh drejt meje, por ndërgjegja do të të brejë fort, ashtu si më vrave ti mua, pa dashur, pa kuptuar…
E di, do ndiesh dhimbje, zemërim, inat, të gjitha i ndjeva dhe unë dikur…
Do të më kujtosh shpesh, e prapë sdo më kuptosh.
Zor se do më kuptoje ndonjëherë…
written by
I am really grateful to the owner of this web page who has shared this fantastic piece of writing at at this time. Lydia Brnaby Zeb