Të jem pa ty!

E mbaj veten për të fortë, por në heshtje jam jo më shumë se një njeri, që ka nevojë të përhumbet në mendime që mezi gjen rrugë për tu kthyer, jam njësoj me ty, që në errësirë kërkon të dorëzosh veten në lotë e supet ti mbështesësh si dëshirë për të hedhur diku peshën e tyre të rëndë.

Unë jam si ti, e fortë, por më shumë kur jam me ty.

U bë kohë që perpiqem të gjej veten diku pa ty, por është e pamundur të mos të të mendoj. U bë kohë që mendimet smë binden, e ashtu tërë kokëfortësi, kalojnë nëpër rrugica plot nuanca lulesh, mbushen plot jetë e më shpien drejt teje, fytyrës tënde.

Përnjëmend kam harruar se si duket një mëngjes plot diell përmes dritares sime, se si duket qielli herët në pranverë e hënës ti flas veç për veten. Me ty pranë, kam ikur larg në mendje, kam ikur larg aty ku askush nuk e prek dot lumturinë e kristaltë, kam ikur larg e kam pikturuar një ëndërr timen që kam kohë që e ruaj si thesar.

Edhe kur nuk të kërkoj, mos harro që unë jam me ty, edhe kur nuk të pres, mos harro që me vete të ruaj gjithmonë, ashtu siç vjedh një rreze dielli për të më ngrohur gjatë në ditët e ftohta.

Jam këtu, në krahun tënd, e nuk di si është të shoh pa ty, nuk e di si është të qesh pa ty, ka kohë që se di si është të jem pa ty!