Si mëngjesi që akoma se ka parë asnjë sy, si ndjesia që merr pasi fytyra të ka ndjerë erën e pastër të orëve të hershme, si aroma e tokës pas shiut, si pastërtia që të fal trëndafili i bardhë, si gëzimi që njeh shpirti kur dëgjon muzikën e preferuar buzë detit në fundin e një dite të gjatë, të ftohtë, ashtu vjen ti te unë.
Është e vështirë të shkruash për ty, nuk mundem të gjej më fjalë, fjalë jo të zakonshme, por fjalë që si kam thënë ndonjëherë, as vargje që si kam shkruar askund, asnjëherë.
Nuk mjafton as një muze plot tablo, skulptura të mistershme për të përshkruar artin që ma fal ti, nuk mjafton një dyzyn librash për të gjetur romancën që përcjell ti, nuk gjej më asnjë poezi më të bukur se ajo që shkruajnë sytë e tu.
Kush je ti?
Ti që më vjedh mendimet, ëndrrat më të fshehta e mi zbulon para syve, realitetin e bën më të bukur se to. Ti që nëpër errësirë vallëzon këngën më të bukur, e në shi krijon qiellin më të pastër, ti që dhe vuajtjen e bën gëzim.
Nuk di të shkruaj për ty…
Ti që nuk lodhesh nga e mira, që nuk mërzitesh nga e thjeshta.
Ti që përcjell dritë, edhe pse je thyer shumë.
Ti që nuk largohesh nga unë me fjalë të gjata e të tepërta, por rrugën e shkurton, me një përqafim.
Ti që nuk më lodh.
Ti, që ashtu si unë, nuk heq dorë nga e bukura, së shpresuari për të, së ëndërruari për të.
Për ty.
Për atë.
Atij!
written by You may also want to read