Nuk ti ruaj më kujtimet, as mendimet, pikëpyetjet që i lë çdo ditë, çdo natë, çdo moment! Nuk i ngjaj më as asaj që dikur të lashë të kuptoje që isha, nuk i ngjaj më naives vetes sime.

Ndihem e zvarritur në këto kujtime që lamtumirën mezor ma shkëpusin nga klithjet e mia të pazhurmshme. Ndihem e dobët para fjalëve tua, boshe, që trazuan botën time të mbushur plot ëndrra. Ndihem e dobët të të mendoj dhe njëherë si të përfytyrova.

Ndihem e dobët përpara zemrës sime që su lodh asnjëherë duke të strehuar në ngrohtësinë e saj.

Sot të pashë sërish, nuk munda të bërtas as një fjalë edhe njëherë kur zemërimi ulëriste dhe me dhimbje hodha pas atë shikim. Ti e di, nuk jam aq e hapur…Zgjodha të largohem sërish e me vete të marr dhe njëherë mbi supe heshtjen tënde që rëndon si një parmendë dhe shpirtin ma mbyt duke më lënë njëmijë fjalë të pathëna e njëmijë faje mbi vete.

Dhe njëherë heshta dhe mendimet i mbyta me fjalët e tua të pafunda por të rrejshme, me fjalët e tua që vetëm era ti merr e ti hedh në thellësi detesh për të mi sjellur si këmbana që më rëndojnë netët.

Heshta dhe u ndieva e dobët përpara atij shikimi, edhe njëherë më shumë e stepur të të ndjek në hapa pa destinacion tuat, ndieva lodhjen në durimin tim të të tregoj mirësinë që sdoje ta njihje asnjëherë.

Nuk dua më të ti ruaj kujtimet, as mendimet dhe pikat që s’guxove asnjëherë të vendosje në dëshirat e tua, nuk dua më të më numërosh ditët e të më jetosh sekondat e mia, e frymën të ma mbazh pezull në ato fragmente ku vegimi yt më fanitet para syve.  Dua veten ta liroj nga ty.

Veç kohën a ma kthen?

Edhe atëherë kur durimi të është veshur si aksesori më i bukur i përditshmërisë tënde dhe zor se të shkitet, dua të lutesh të më gjesh. Edhe atëherë kur thua që qenka e pamundur për të më arritur, lutu me zemër të më afrohesh e të bëhemi bashkë.  Mos mendo që je unik, ka dhe si ty, që lutet për ty, ashtu siç lutesh ti të gjesh dikënd si unë…

Unë dua atë që më mbush zbrazëtirat e zemrës, që më bën diell edhe atëherë kur shiu ulet këmbëkryq në qiell, dua atë që më fal lot gëzimi, atë që më bën të harroj vetminë…

Dua ty të jesh ajo çfarë unë për veten smunda të isha, të më lexosh mendjen kur unë nuk mund të flas, të më veshësh sytë me lumturi shpirti kur unë të buzëqesh.

Dua Ty, që prêt të zbukurosh jetën me një si Unë.

Një që ka besim fort, një që shpreson fort, një që dashuron fort, të mirën, të shtrenjtën, një që fal gjithmonë, një me zemër sa imja mbushur plot ndjenjë, një që ëndërron dhe shemb çdo gjë për ti bërë jetët plot diell.

Dua atë që po më kërkon me kohë dhe po përpiqem pranë vetes ta sjell, të shijojmë bukuritë e natyrës që na falen çdo mëngjes, çdo mbrëmje.

Dua atë që mezi pret të më kapë dorën, të më tërheqë fort pas vetes me dashuri, si magnet, dua atë që të më shtyjë të jem diellore si përherë zgjedh të jem vetë.

Më thuaj si ndihesh kur qiellin e sheh? A të vij ndonjëherë në mend? Kur sytë i mbyll për të shfajësuar veten nga lotët që të njomin shpirtin a i mendon të gjitha netët që më shoqëroje tek yjet i zbrisnim bashkë në duar? Mos u shqetëso për mua, nuk ndihem keq! Faleminderit, ndihem më shumë se çfarë më gjete!

…dhe unë do vazhdoj të jetoj sërish, fundja të njëjtën gjë bëra edhe kur ëndrrat i ndaja me ty, janë të njëjtat akoma!

Mos u ndiej aspak në faj!

Unë nuk jam si ti!

Nuk e pikturoj dot shpirtin në gri! E ai njeh vetëm diell e lule! Je i lirë nga mërzitë që mendon se mi ke falur!

Diku rrugëve të tua të shpeshta do ndiesh dëshirë të hapave të të shpien drejt meje, do stepesh e do mendosh me veten, se si koha zgjedh vendime që u përkasin shpirtrave, se si fjalët bëhen poezi e mbesin, do mendosh shumë nga ato që mund të kishe, do më mendosh mua!

Unë jam ndryshe nga ti.

Më fal, paskam qënë e vetme, netëve kur këndoja prej mallit, netëve kur qiellit ja numëroja yjet, netëve kur hënën e xhelozoja!

Më fal, të hamendësova si vetja.

E vetja ime qenka shumë larg teje!

Ti erdhe furishëm por pa bërë zhurmë atë natë kur yjet mendoja ti zbrisja vetë në tokë, atë natë kur hëna më dukej e lodhur nga ankesat e mia. Ah sa shumë e kam lodhur!

Ende se besoj se aty jashtë je ti tani, edhe pse se di se si ndihesh të them që ti më ke bërë të mendoj se si do ndihem nëse ditët i bëjmë një. Më ke bërë të mendoj si është të shohësh hënën e nga ana tjetër të di që edhe ti po e sheh, më ke bërë të shoh qiellin por tashmë jo e vetme, fundja nën të njëjtin jemi çdo sekondë, më ke bërë të mendoj për një film në kolltukun tim të ngrohtë bashkë me ty, më ke shtyrë të përfytyroj ndjesinë që më jep gota e verës pranë syve të tu.

Nuk e di në jam unë ajo që të kërkon ndër fytyra apo zemra e cila ka gjetur rrugën e është nisur ashtu e verbër drejt tëndes. Nuk e di në jam unë ajo që pret rrugët të mbushen nga hapat e tua që më shumë ma shtojnë frymën kur të shoh nga larg.

Di që të kam veshur me plot ndjenjat e mia, ato të cilat as vetë si njihja, ato të cilat i mbaja fshehur mirë në dhomat e zemrës. Të kam veshur me Unë, prandaj nuk di se si të të thërras. Nuk e di më as se si shpirtit tim ti përkas. Shpesh herë e gjej veten të zhytur në mendime për të të krahasuar me romanet më të ndjera të lexuara dhe përfundoj duke shkruar romanin e ndjenjave të mia.

E kupton pse nuk di si të të quaj?