Ti erdhe furishëm por pa bërë zhurmë atë natë kur yjet mendoja ti zbrisja vetë në tokë, atë natë kur hëna më dukej e lodhur nga ankesat e mia. Ah sa shumë e kam lodhur!
Ende se besoj se aty jashtë je ti tani, edhe pse se di se si ndihesh të them që ti më ke bërë të mendoj se si do ndihem nëse ditët i bëjmë një. Më ke bërë të mendoj si është të shohësh hënën e nga ana tjetër të di që edhe ti po e sheh, më ke bërë të shoh qiellin por tashmë jo e vetme, fundja nën të njëjtin jemi çdo sekondë, më ke bërë të mendoj për një film në kolltukun tim të ngrohtë bashkë me ty, më ke shtyrë të përfytyroj ndjesinë që më jep gota e verës pranë syve të tu.
Nuk e di në jam unë ajo që të kërkon ndër fytyra apo zemra e cila ka gjetur rrugën e është nisur ashtu e verbër drejt tëndes. Nuk e di në jam unë ajo që pret rrugët të mbushen nga hapat e tua që më shumë ma shtojnë frymën kur të shoh nga larg.
Di që të kam veshur me plot ndjenjat e mia, ato të cilat as vetë si njihja, ato të cilat i mbaja fshehur mirë në dhomat e zemrës. Të kam veshur me Unë, prandaj nuk di se si të të thërras. Nuk e di më as se si shpirtit tim ti përkas. Shpesh herë e gjej veten të zhytur në mendime për të të krahasuar me romanet më të ndjera të lexuara dhe përfundoj duke shkruar romanin e ndjenjave të mia.
E kupton pse nuk di si të të quaj?
written by You may also want to read