Nuk do i kisha besuar kurrë romanet e bukura të mbushura plot ndjenjë që të vërshonin zemrën dhe mendjen ta bënin kështjellë ëndrrash shpirti, po të mos kisha takuar ty. Se di nëse do kisha jetuar me ato ëndrra apo do vazhdoja të lexoja akoma më shumë të tilla histori për të ndjerë magjinë e ndjenjave të ëmbla.
Ti më thua bashkë në 1000 jetë, por unë vazhdoj e mendoj se kam jetuar edhe 1000 të tjera ku nuk ishe ti, por pranë me ty. Edhe kohën po ta ndaloja, përsëri nuk do të donin të shkëputeshin shikimet tona, që flasin gjithmonë, bashkë apo jo, e ndjejmë të dy. Kemi skalitur bukur vështrimet në zemrat tona, zor se na lënë rehat kur sjemi pranë. Edhe rrugët ndihen të vlerësuara nga vajtje – ardhjet tona të shpeshta e të ëmbla. Kurse rrugicat të mbushura me mall të pashuar për të dëgjuar buzëqeshjet e pafundme në orët e vona.
Ti më thua bashkë do jemi gjithmonë. Unë mendoj përsëri se kemi qënë dhe pa u bërë nji. Në ëndrrat tona, në mendimet tona, në lutjet tona, në zemrat tona. Udhëtimi ishte i gjatë por në fund u bëmë bashkë. E dija që do vije ashtu siç erdhe, si gjumi i një dite të lodhshme që të qetëson mendjen nga zhurmat, si ëndrra e një nate vere që të shuan etjen në zemër, si melodia e pianos që të vjedh buzëqeshjen e shpirtit, si aromat e pranverës që të mrekullojnë jetën.
Se di si do vazhdoja të jetoja pa ty, se di si do i shembja e do i rindërtoja dhe një herë kështjellat e pafundme të ëndrrave të mia po të mos kisha njohur ty. Por, tani di që paskemi qënë në 1000 jetë unë dhe ti!
written by