Më thuaj si ndihesh kur qiellin e sheh? A të vij ndonjëherë në mend? Kur sytë i mbyll për të shfajësuar veten nga lotët që të njomin shpirtin a i mendon të gjitha netët që më shoqëroje tek yjet i zbrisnim bashkë në duar? Mos u shqetëso për mua, nuk ndihem keq! Faleminderit, ndihem më shumë se çfarë më gjete!
…dhe unë do vazhdoj të jetoj sërish, fundja të njëjtën gjë bëra edhe kur ëndrrat i ndaja me ty, janë të njëjtat akoma!
Mos u ndiej aspak në faj!
Unë nuk jam si ti!
Nuk e pikturoj dot shpirtin në gri! E ai njeh vetëm diell e lule! Je i lirë nga mërzitë që mendon se mi ke falur!
Diku rrugëve të tua të shpeshta do ndiesh dëshirë të hapave të të shpien drejt meje, do stepesh e do mendosh me veten, se si koha zgjedh vendime që u përkasin shpirtrave, se si fjalët bëhen poezi e mbesin, do mendosh shumë nga ato që mund të kishe, do më mendosh mua!
Unë jam ndryshe nga ti.
Më fal, paskam qënë e vetme, netëve kur këndoja prej mallit, netëve kur qiellit ja numëroja yjet, netëve kur hënën e xhelozoja!
Më fal, të hamendësova si vetja.
E vetja ime qenka shumë larg teje!