Nuk mbaj mend të të kem takuar në ëndërr apo thjesht si mjegull kalove nëpër ditët e mia dhe le gjurmë që si tym u zhdukën nëpër ajër. Nuk e mbaj mend as zërin, fytyrën tënde, janë shuar në mendjen time si gërmat e një libri të vjetër, harruar në cepin e një dhome ku nuk hyn dritë.
Ti nuk më kujtohesh më!
Më duket sikur i përket një shekulli të vjetër, kur unë nuk kam jetuar, një kohe që shpirti im nuk ishte shpirti im, kur mendja ime i përkiste idesë që të jesh me ty është një mrekulli, kur mendoja që pazëlli im ishte plotësuar me ty, kur mendoja që ti i kishe dhënë motiv jetës sime. Ti i përket ditëve të mia të trishta, që nuk kanë diell, që janë pluhurosur nga vetja ime e re, që lumturinë e ka mbjell vetë në shpirt, ndryshe nga ti, që nuk e di në e ndjen ndonjëherë.
Nuk më kujtohen më as fjalët e tua, as sytë me çfarë ngjyre të visheshin kur më kishe pranë, nuk mbaj mend as kur kam qeshur me ty herën e fundit. Sa pak më paske dashur.
Ti nuk më kujtohesh më as nëpër meloditë e këngëve që të dedikoja, asnjë refren si shkon shpirtin tënd, asnjë tingull nuk më vjen të luaj mbi piano kur emri yt kalon si shigjetë para syve të mi.
Ti nuk jeton më në mua.
written by