U përpoqa të isha për ty gjithçka doje ti, u bëra diell, të fala gjithë rrezet, edhe shpirtin se ndieja më të më ngrohej, qiellin e ktheva në një roman, si fjalët që lexoheshin pastër në sytë e mi, të cilëve as ngjyrën sdite tua shquash. Mendova se për ty mjaftonte të isha unë, veç qënia ime, pa shtesa, pa kufij, pa etalon, me gabime, me falje, pendime, lot, mendova se si mua më mjaftoje një si ty, aq do duhej dhe për ty, thjesht një unë.
Të rëndojnë mendimet, kujtimet, të vrasin, të lodhin, të shtypin e shpirtin e ndjen të mbytur në kthetra.
Lëri, provo të ulesh në një qoshk, dhe egon tënde shihe të kërrusur diku mënjanë, e shih dhe bindu e pranoje me veten sa butë ta pata shtruar rrugën drejt meje, plot lule, plot buzëqeshje, plot shpresë, plot ëndrra e plot të mira. Shih se sa thjeshtë të fala dritë nga vetja ime, shih se sa thjeshtë e ëndërroja jetën me ty, mjaft në sytë e tu të shihja dashuri, ngrohtësi e mirësi.
E ndiej shpirtin në palcë të vrarë, më vërsulen nëpër damarë njëmijë fjalë që mu bënë grusht e më zunë frymën, teksa shihja sesi vetja ime venitej për të të kuptuar ty, për të të justifikuar ty, e ndiej zemrën të shpërndarë nëpër rrugë të shkelura e pashkelura nga unë e ti, i ndiej ndjenjat të rrënuara.
Mendova që më kishe prekur shpirtin, që mi njihje gjuhët e heshtura, që më lexoje mendjen, por jo.
Ulu nën dritën e hënës dhe shquaja dritën, shquaja dhe heshtjen, a të rëndojnë kryet mbi gjunjë? Ndieje dhe ti peshën e shpirtit tënd, a të rëndon? Pyete sa mirë të njeh. Po ti, a e njeh veten vallë?
written by