Kur ka qënë hera e fundit që ke pritur të lindë diell në ballkonin tënd? A e ke mbush shpirtin me ajrin plot shpresë të mëngjesit? Po supet kur i ke shplodhur e mendjen e ke lënë të lirë nga mendimet?
Sapo bëra një kafe. Paska tepruar dhe për ty. Gjithmonë tepron për ty.
Çdo ditë në mëngjes të kam ftuar në mendjen time. Kam dashur të të them se si më ka shkuar dita, sa herë të kam menduar, librin e radhës që kam blerë e sa herë më ke ngjasuar me personazhin kryesor. Kam dashur që fjalët e mia të para të ditës ti them ty. Se si, çdo mëngjes vij te ty e më pëlqen të shoh rrëmujën nëpër të cilën shpejton për të ikur në punë, kafen e harruar mbi zjarr e tavolinën e parregullt. Kam dashur të të them se sa më pëlqen dhoma jote, se sa diell ka mëngjesi yt, sa dritë bën kur je ti aty.
Më merr malli për ty.
Më merr malli të të shoh tek përgatit darkën, fytyrën e pavendosur për zgjedhjen e filmit të radhës, për kolltukun ku ulesh e lexon e ecejaket nëpër dhomë për të shuar dritat para se të flesh.
Seç ka diçka të veçantë ky mëngjes. Ndryshe nga çdo herë edhe aroma e kafesë shijon ndryshe. Më mirë ta ndjesh vetë. Nëse shpejton pak, do arrish të shohësh se sa ngroh dielli këtu te unë, do mbushësh më ajër e do shplodhësh supet.
Kafja nuk qenka ftohur akoma.
Eja, sheqerin mund tia hedhësh vetë.
written by