Për ty nuk dua të mësoj gjëra të njëjta, dua të kuptoj çfarë sheh ti ndryshe në një ditë në mëngjes herët kur nuk ka diell, në një ditë kur perëndimi nuk është ashtu siç duam të jetë, kur kafja të duket e hidhur, kur ti ke shumë për të thënë e nuk thua asgjë, dua të kuptoj se si heshtjen e bën buzëqeshje.
Dua të di mendimet që si flet më çdokënd, dua të jem si pasqyra jote në mëngjes, që të vjedh shikimin e parë ashtu me ato flokë të pakrehur, me një buzëqeshje pa filtra.
Për ty dua të di shumë, ndoshta dhe ato që ty në dukje të duken të parëndësishme, për mua janë tepër. Dua të di mërzinë tënde të ditës që se ndan me asnjeri, si e sheh të mirën edhe atëherë kur shpirti të është lodhur, si e pret hënën vetëm me shpresë plot?
Më thuaj.
Çfarë të vjedh buzëqeshjen fshehurazi, kur je vetëm si tingëllon emrin im në buzët e tua, a ta marr mendjen?
Dua të di si të jem mesazhi yt i parë në mëngjes, mirëmëngjesi plot zemër e një mirupafshim me gjysëm zëri.
Dua të di, si të të dua?
Në heshtje apo me fjalë të thjeshta, plot zemër? Të të dua ngadalë apo rrëmbyeshëm si stuhia që sjell ylber? Të të dua sot më shumë apo gjithmonë?
Sa dua ta di.
Më thuaj.