E ndiej shpirtin në ajër dhe nuk mbaj mend kur ka qenë hera e fundit që kam frymuar pa mendimin për ty! Nuk di më as se si është të zgjohem pa ty, të ëndërroj pa ty e të mos shkruaj për ty!
E kam zemrën plot për ty, e më thyhet kur stë kam pranë. Më mbaj dhe mos më fal pafund premtime, i merr era, thjesht më shih në sy e aty marr një premtim jetësor, atë të shpirtrave tonë bashkë.
I kam ndezur yjet në zemër e kam shuar çdo dritë tjetër përreth e jam nisur e verbër drej teje. I kapërceva të gjitha muret e zemrës sime dhe të erdha pranë e dorën ta shtrëngova fort! E tu luta, me heshtjen time që flet më tepër se unë, që fal ndjenjë më tepër se çdo poezi, që të më mos më lije të ikja, për asnjë çast, për asnjë ditë, për asnjë jetë.
Më mbaj!
Kam frikë ti shemb kështjellat e mia që i ngrita me ty, ua kam hapur dyert e i kam mbushur plot lule, plot ëndrra. Kam frikë tiua kthej kurrizin e ti lë dhe njëherë vetëm!
Ndaj mos ma lësho dorën. Si tani. Le ta shohim bashkë gjithmonë qiellin, le ta ndiejmë përherë diellin e në shi të kërcejmë këngën tonë!
Më mbaj! Mos më lër vetëm në ajër!
written by You may also want to read