Të ruaj si kujtimin më të bukur timin në atë zemër që ndalonte sa herë të shihja. Të ruaj si mendimin e ëmbël që qetëson çdo moment të dëshpëruar timin. Të ruaj ashtu, me kthetra, si e marrë, në atë zemër që dridhet sa herë të mendon. Të ruaj, larg jetës monotone, kësaj bote të zhurmshme që nuk ndalon së intriguari. Të kam mbyllur thellë në zemër, të kam rrethuar me ndjenjat më të bukura dhe më të sigurta, të kam veshur me dashurinë e qënies sime.

Do të të ruaj ty dhe ylberin tënd që e pikturoi ndryshe jetën time. Do ta ruaj kohën tonë, në atë të dobëtën por njëkohësisht të fortën, zemrën time. Diku, vetëm, në ndonjë moment, kur papritur të dëgjoj atë tingull telash të kitares që na shoqëronte çdo agim tonin, do ndjej një dëshirë të të ruaj gjithmonë.

Do ndjej dëshirë të ruaj njerëzit që shikonin dashurinë tonë, do ruaj objektet që më bëjnë të kujtoj ty, do ruaj çdo gjë, tingull, melodi, çdo send, apo njeri që ish dëshmitar i të ngrohtës tonës dashuri! Më beso, të ruaj akoma, në atë sirtarin e ëndrrave të mia, që tashmë është boshatisur që kur ike ti. Të mbaj vetëm ty aty, si një ëndërr që të të ruaj gjithmonë, këtu, pranë ndjenjave, në zemrën time!

Nuk do i kisha besuar kurrë romanet e bukura të mbushura plot ndjenjë që të vërshonin zemrën dhe mendjen ta bënin kështjellë ëndrrash shpirti, po të mos kisha takuar ty. Se di nëse do kisha jetuar me ato ëndrra apo do vazhdoja të lexoja akoma më shumë të tilla histori për të ndjerë magjinë e ndjenjave të ëmbla.
Ti më thua bashkë në 1000 jetë, por unë vazhdoj e mendoj se kam jetuar edhe 1000 të tjera ku nuk ishe ti, por pranë me ty. Edhe kohën po ta ndaloja, përsëri nuk do të donin të shkëputeshin shikimet tona, që flasin gjithmonë, bashkë apo jo, e ndjejmë të dy. Kemi skalitur bukur vështrimet në zemrat tona, zor se na lënë rehat kur sjemi pranë. Edhe rrugët ndihen të vlerësuara nga vajtje – ardhjet tona të shpeshta e të ëmbla. Kurse rrugicat të mbushura me mall të pashuar për të dëgjuar buzëqeshjet e pafundme në orët e vona.
Ti më thua bashkë do jemi gjithmonë. Unë mendoj përsëri se kemi qënë dhe pa u bërë nji. Në ëndrrat tona, në mendimet tona, në lutjet tona, në zemrat tona. Udhëtimi ishte i gjatë por në fund u bëmë bashkë. E dija që do vije ashtu siç erdhe, si gjumi i një dite të lodhshme që të qetëson mendjen nga zhurmat, si ëndrra e një nate vere që të shuan etjen në zemër, si melodia e pianos që të vjedh buzëqeshjen e shpirtit, si aromat e pranverës që të mrekullojnë jetën.
Se di si do vazhdoja të jetoja pa ty, se di si do i shembja e do i rindërtoja dhe një herë kështjellat e pafundme të ëndrrave të mia po të mos kisha njohur ty. Por, tani di që paskemi qënë në 1000 jetë unë dhe ti!