Ta ruaj një orë për ty? Apo dy ose tre, një më duket pak. Po ulem te tavolina ku më sheh gjithmonë, diku në cep, ku zhurma është larg, e qielli është pranë, edhe ty të pëlqen. Po pres dhe diellin të ikë, mbetet vetëm pak dritë, mjaftueshëm për tu parë sytë.
A vjen?
Po e ruaj dhe një gotë për ty. Një buzëqeshje që dita sma njeh, një prekje, një gëzuar dhe një melodi kitareje. Po e lus dhe hënën sonte ta vonojë shfaqjen. Nuk besoj të mundesh pa ardh të rrish.
Mjaft e kam lodh veten duke imagjinu kërcimin e radhës, lulen që sma ke sjellë akoma, këngën e radhës që sma ke dediku në mëngjes, dy rreshtat unik të shpirtit tënd në prag nate e pafund mirësi nga fytyra jote.
Edhe ti e di mjaft mirë.
Zor se do rrije pa ardh sonte.
Nuk mundesh më ta lësh këtë muzg pa ja vjedh dritën, vesës pa ja ndjer prekjen, ajrit të mbrëmjes pa ja marr freskinë, e diellit pa ja vjedh rrezen e fundit. Zor se do rrije pa e vallëzu këngën e fundit sonte, pa e pi me fund gotën e pa e përcjell hënën me mua.
Vjen?
written by You may also want to read