Paske ikur!

1 minutes, 14 seconds

Ja kam shtruar dhimbjes duart dhe e lashë të më thyente deri në palcë, për ta ndjerë të gjithën sot, që nesër të mos kishte më thërrime të sajat që të vrasin e të falin hidhërim që veç ti mundesh ta shuash.

Ja kam falur fjalët heshtjes që ka kohë që kumbon në veshët e mi si tingull i njē ceremonie që mbaron, pa pritur duartrokitje e lëvdata boshe që ngopin sytë e zbrazin zemra.

Jam e dërrmuar nga ky skenar që çdo natë vret me fjalë të njëjta, e që mbyllet me shfajësime pa arsye tuat, qe mbesin veç shkronja të lexuara me qindra herē nga unë, duke kërkuar përgjigje për fajet e mia.

Të thashë dikur të ikje larg, të mos lije asgjë nga vetja, të merrje valixhe me premtime plot, ti tërhiqje zvarrë bashkë me 1000 ndjenja të miat, që ti fala, e kurrë mbrapsh si mora. Të thashë, që ne jemi më mirë pa njëri-tjetrin, ne jemi vetvetja kur jemi larg, e vritemi nga krenaria e tepërt kur jemi bashkë.

Nuk munda të jem ajo çfarë mendoje ti, e ti nuk munde të pëlqeje aromën e shpirtit tim.

Sot ia shtriva trupin mallit, e lashë të më zhyste thellë, nuk mundesha të nxirrja asnjë fjalë, ku më asgjë skish mbetur. Sot u ndieva dhe njëherë Unë, pa ty pranë.

Me të vërtetë, sot kishe ikur!

There are 0 comments .

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *