written by brunildas
Ka rënë errësirë dhe yjet i janë fshehur qiellit, vendin e tyre e kanë zënë re të fryra, të mërzitshme!
Prita shumë ti shihja dhe një herë. Ndoshta gjeja ndonjë buzëqeshje tënden, ndoshta kishe harruar ndonjë mes gjithçkaje që more kur ike pa fjalë!
Ke tërhequr zvarrë fjalë që mezi ja shpreh vetes, fjalë që vështirë thuhen dy herë!
E në këtë dhjetor të ftohtë nuk gjej dot as dëshirat e mia të fshehta!
Mungon vetëm ti këtë dhjetor, që dritave të pemës tua ndiej magjinë e përvitshme, që netëve të gjata të dimrit tua ndiej bukurinë para filmave tonë të preferuar!
Mungon buzëqeshja jote që mbushte çdo qoshk të dhomës, e gëzimi zinte vend ndër fytyrat tona. Ndaj eja, të pres të vish, ashtu si më parë, të ngrohim duart me filxhanët e çajit, të flasim gjatë e të humbim në përqafime plot premtime!
Unë jam këtu, kam mbetur këtu, ajo e njëjta, plot në ty, me zemrën që të ruan fshehtas dhe mbetet në ajër kur dera troket papritur! Unë mbeta përsëri me dëshirat e njëjta, me dëshirat që doja ti ndaja me ty, edhe ti të ndaje tuat me mua! Unë jam këtu, për të të pritur që dhjetori im të bëhet yti, e dëshira e dhjetorit tënd të jem unë!