Diku të kam parë, tek ecje rrugëve të gjata zhytur në mendime, e me duar në xhepa kërkoje me sy plot lutje pikëmbërritje ku më në fund të pushoje shpirtin e trupin ta lije të prekte qetësinë.
Nuk jemi të huaj. Të njoh mirë.
Edhe kur sytë mi fsheh, e më shmang një shikim të gjatë. Të njoh mirë dhe kur buzëqesh me vështrimin hedhur gjetkë dhe me vendosmëri kërkon të arrish retë e fshehta të qiellit.Unē jam ti, e ti në mua sheh veten!
Dikur rendnim mbas kohës si të marrë, ti vidhnim asaj pak sekonda lumturi e me to të mbushnim zbrazëtirat boshe që vetëm zemrat i njihnin më mirë se unë dhe ti. Rendnim pas rrezeve të diellit për tē ngrohur shpirtin e ditëve të ftohta, qē netēve si një përrallë ti rrēfenim hënës sekretet e zemrës.
Dikur, ne ëndërronim se si një ditë një si ty do njihte një si unë, e një si unë do lutej pafund për dikënd si ty. Mos e harro!
Më shih në sy e më poho që askush si njeh shpirtrat tanë më mirë se unë dhe ti. Që askush nuk i di rrugët tona të pafundme me pritje plot orë.
Nuk jemi të huaj.
Në zemër kam kohë që të ruaj.
Të njoh mirë!